Do ostatniego ciepła

patrzenie zamarzło

chłód dotarł do rąk

objął nogi

zapiął klamry

pokryte koronką ze szronu

na zapomnianych ramionach

oddaję ostatnie ciepło

twojemu spojrzeniu

R., 18.01.2015

Z powodu smutku

Nawet jeśli myślisz, że szlak, którym chodzisz dziesiątkami lat,

jest wciąż ten sam, to tylko nie spostrzegasz,

Rys. J.G.

że za każdym przejściem - jest odmieniony.

Pragniesz jego dobroci i piękna...

a to przecież jedna droga dla wielu wędrowców.

Każdy inaczej czuje to, co go na niej spotyka.

Idąc nie widzisz, że garść piasku

przesunęła się pod ciężarem nieznanej ci stopy,

obca ręka strąciła koszyczek kwiatu z przydrożnego krzaka.

Wróbel przeskoczył na poprzednią gałąź.

Myślisz… moje serce – to trakt.

Każdy chciałby przejść po nim w przekonaniu, że je zna.

Utrwala się nieprawda,

bo chociaż miało wielu wędrowców,

że aż o niektórych nawet już nie pamiętasz,

to żaden nie stąpał po nim tak samo.

Ciągle na warcie miłości w końcu słabnie.

 Mówisz sobie – trzeba mieć mniej wymagań, może wtedy…

 „Wtedy” – nie zjawia się, albo za szybko odchodzi.

Zostaje twoje serce. Do naprawienia.

W gorszej wersji nadziei – już nie.

Może nie wszystkich wpuszczać na drogę?

A może nie żałować nikomu uczucia,

które mimo, że w końcu spłonie,

 gdy żywym ogniem się pali – bywa gorące i piękne.

R., 20.02.2011

W odchodzeniu

Mówisz... dnie?

Wpisane?

A co 

z rozsypanymi 

w minutach,

godzinach - których

nie da się już pozbierać,

bo jak pot dawnego niewolnika

wsiąkły w pola,

albo z galer

spłynęły na

wydmowy

piasek

i tylko trawy

o nich śpiewają...

Nikt nie słucha?

Pieśń niespełnienia

unoszą fale.

Nie ma na czym

rozbić tęsknoty.

Skały za daleko…

Miłość nie pamięta…

Ukradłeś pióro

mojego orła…

nas nie napiszesz.

R., 11.02.2012

(-) bez emocji

bez emocji zapisuje się słowo

nie drży pierś

zakazanym westchnieniem

głos co w krtani miał zostać

dławić

nie zamiera

po policzku nie płynie

gorzka łza

 wiatr włosów nie chce rozwiać

za krótkie

zmęczone latami

nie poddadzą się jego woli

by falowały na nim

wieczór

chciałaby przeżyć

przymrużając oczy

w chwili gdy ust nietkniętych

dotknąłby

wyśniony

niechby cień tego

którego poznać w życiu nie umiała

może by zdołała

przechylić bezwolnie dłoń

z  wąskim kieliszkiem

zimnego szampana

nie chłodzącego umysłu

wzburzonego myślą

odważnie  nieprzyzwoitą

i czuć

woń skóry twardej

bezwstydnie nie zestarzałej

koszuli

z mankietami na spinki

może srebrnymi

czy takie modne

skąd wiedzieć ma

zmierzchy w świetle

świec w kątach rozstawionych

z  koronkową firanką którą

sama w zatracaniu

niepotrzebnego nikomu jej czasu

szydełkiem wyrabiała

bez żalu  może wyrzucić

wszystkie

gdyby chciał ją chcieć

aż osuną się

kryjąc pokój zmysłów

spełnienia woale

H. 14 marca 2009r.