Wieczorem

Nie chciała, może bała się zostać blisko?

Poderwała szybko ptasie ciało z betonowej zapory.

Rozpostarła skrzydła, odleciała nad wodą.

Niedaleko.

W końcu... chciała się pokazać.

Pozwolić zapamiętać,

bo wie, że jest smukła i piękna.

Stanęła tak,  żeby była do zauważenia,

ale nie do wypłoszenia.

Jeszcze miesiąc temu byłby już zachód.

Jej by tu nie było,  

na brzegu zapomnianej,

kamiennej ostrogi.

Przyleciała później.

Teraz jest i patrzy bystro.  

Czaplim okiem zerka na Nią.

Po co Ona przychodzi,

czego szuka na brzegu?

Jeszcze do tego

opiera łokcie o ostry beton

i dłońmi podpiera brodę.

Nie wystawia przecież twarzy do słońca,

które już nie jest gorące.

Nie rozpina góry bluzki po złapanie chłodu.

Za powieką nie ma  łez.

Utwardza się.

Nie, wcale nie jest silna.

Teraz patrzy na fiord,  

wspomnieniem przeskakuje most.

Tam, na oceanie, po nikłych falach,

niesie się szarpnięcie skrzypiec.

Czapla stoi bez ruchu.

Zaczyna słyszeć.

Drżenie strun i Jej  westchnienie.

Myśl. Jedną, drugą.

Skrzypce...

śpiew woda przynosi,

zaczepia o kamienie.

Kormorany spieszą się w locie .

Ryk motorówki chciał,

by  pękły struny.

Wróciła muzyka.

Rozchodzi się jeszcze,

utworzona przecięciem wody, obła fala.

Ciekawość jest większa niż strach.

Dalej są obie.

Czapla i Ona.

Z dzikim wieczorem.

Lekką mgłą parującej niewidzialnie wody.

Tym, co powinno być

i nigdy nie chciało przyjść.

Chmurami bez gniewu.

W niepogodzonym

sprzeciwie na wybryki czasu.

Niezrozumieniu.

L.,  31.05.2008