Do końca lata

Ze stokrotek myśli wije ci wianek wspomnień.

Atramentem chabrów zapisuje twoje niebo.

Do serca tka gobelin ze złotych chryzantem.

Bratków granatem zagląda w oczy.

Lilie prosi o czuwanie z oddali.

Róże o schowanie kolców,

gdy zapragniesz płatków woni.

Zapomniany,

dwu barw goździk w szklanym,

wąskim wazonie o niej ci przypomni.

Wiązankę dni z frezji białych,

ku ozdobie chwil za długich

bez ciebie,

obok filiżanek z kawą

na serwecie kładzie.

Niezapominajkami, karmionymi duszą,

przyszywa do pamięci nadzieję

na spotkanie po czasie.

Z jej woli, tobie,

nenufarami dni i nocy

rozstanie do końca lata

- wypełnić się musi.


Czy wszystko minęło?