U artystki

Klikając powiększasz zdjęcie

Morze, zza domów i drzew,

z natarczywą niecierpliwością

zagadywało Jej niepokoje.

Za to oczy pchały się wprost na zatokę.

Końcówka września niepewna w decyzjach,

dlatego trzymając stronę słońca

zaraz zmienia zdanie i zmawia się z deszczem.

To dlatego wzrok nie mógł nadążyć

za kolorami wody i nieba.

Nie uciekała przed ulewą.

Chce, niech pada – pomyślała okazując pogodzie

tę swoją denerwującą łaskawość

połączoną z odmianą poddaństwa.

Przeczekała cale lato;

cierpliwie przyjmując argumenty tych,

którzy uwielbiają plażową patelnię,

że musi być rojno i gorąco;

ale teraz to Jej czas – chłodu,

zmienności i grymasów wiatru,

także słońca,

które po letniej pracy szuka odpoczynku.

Znalazła wejście do willi

mającej przez dwa dni być azylem

od całego świata trosk,

niedomówień, przewrotności losu,

posądzeń i monotonii

- od lat tego samego koloru ścian

i widoku wciąż samotnej brzozy.

Już na samym początku zapomniała o bagażu,

bo za chwilę była w ogromnym salonie,

który ktoś obwiesił obrazami.

Natychmiast ciekawość świdrowała umysł…

ale nikogo tam nie było,

dlatego rzeczywistość musiała przeważyć

– trzeba było poszukać właścicieli…

Kilkadziesiąt metrów uliczki,

później też niewiele do przejścia przez tory

i wyznaczony pas wydmowy

prowadzący wprost do plaży

to żadna fatyga, by iść

i być jak najprędzej na wymytym falami piasku.

Cisza po letnim gwarze ludzi,

pustka wzdłuż linii wody,

łagodny łuk horyzontu

i bezmiar ucieszonego patrzenia

zadziałały narkozą. Po prostu zniknęła.

Rozumiała i nie miała świadomości, że jest.

Tam było tylko morze;

prężące się do podskoków ogromnymi falami

z nierównomiernie rozwianymi

białymi grzywami,

podpływającymi wciąż od nowa.

Dalej ani kawałka gładzi,

tylko pomarszczona twarz głębiny.

Chmury ujęte w górskie kształty

i wszystkie odcienie między bielą, szarym,

stalowym – podążały wprost do wody.

Odbywało się ślubowanie nieba i ziemi

poprzez przewiązanie rąk morzem.

Bezludna przestrzeń, zamieniona w obraz

jakiego nikt wcześniej nie stworzył,

na horyzoncie pokazała kuter, bo właśnie tam

podniósł się zagubiony promień słońca.

Wiatr i szara ściana

wpadająca do morza wprost z chmur

-mogły oznaczać tylko kłopoty.

Jedno i drugie nie wiedziało,

że Ona się nie boi bo wie,

że ten widok oznacza wichurę i deszcz.

Już nie widziała żadnych grzyw na falach,

nieba obłożonego obłokami, horyzontu ani kutra.

Wszystko było wiatrem i deszczem,

silnym hukiem od tej strony

z której przedtem morze kołysało Jej myślenie.

Dopiero drobny grad przypomniał Jej, że tam jest.

Wracała.

Obrazy wiszące w salonie

namalowała cudownie ciepła kobieta,

której rodzina mieszka na półwyspie od pokoleń.

Artystka też jest stąd. Tu mieszka.

Zrobiła ogromną przerwę w mieszaniu farb

na wychowanie dzieci.

Od wieków ich domem morze i zatoka.

W cieple i życzliwości właścicieli pensjonatu,

w otwartym salonie, od rana do nocy

gościnnie tworzyli malarze.

Przez ogromne okno, zdobione kutą ramą,

wypatrywali słońca.

Przy pierwszym rozjaśnieniu nieba

chwytali sztalugi i pędzili nad zatokę.

Za chwilę wracali pokropieni,

bo na porządne zmoknięcie mieli za blisko.

Powtarzalność wyczekiwania na rozjaśnienia nieba

wcale ich nie zniechęcała;

na płótnach coraz wyraźniej

sadowił się zaokienny obraz zatoki.

Wieczorem zabrakło wina,

chłód pozapędzał do łóżek.

Od strony morza niósł się głuchy odgłos mocnej fali.

Jednostajny, ciężki, mroczny, tajemny.

Chmury zazdrośnie kryły wszystkie gwiazdy z nieba.

Ciemność, a w niej gniew morza - znowu zanosiły

głębinom wszystkie niewyrażone głośno pragnienia.

Potem Niedźwiedzica obwieściła pokonanie chmur,

a tam gdzie obsychało morze

kilka świateł zdradzało pozycje statków.

Rano wróciła pełna widoczność,

ale cudnego wschodu, opisanego w wielu książkach,

a najżywiej w „Okręcie” - na wodzie nie było.

Zawiedziona odchodziłam od okna…

wtedy Ona prawie złapała mnie za rękę

i nakazała zaczekać.

Ofuknęła też, że intuicja mnie zawodzi.

Zostałam bo przecież nie będę się z Nią sprzeczać…

Od lewej zza drzew wysunął się prom

na kursie z Karlskrony do Gdyni.

Od prawej wielki masowiec płynął w przeciwną stronę.

Czekałam, jak dziecko na landrynkę,

na wyminięcie się tych kolosów i jeszcze wtedy,

gdy zginęły za drzewami

a w dali horyzont

znowu zaczął narzekać na samotność.

Zapakowana, gotowa do powrotu,

postanowiłam sprawdzić co w przeciwnej stronie.

To było już następnego dnia

i przejaśnienia miały najwięcej do powiedzenia.

Wody zatoki, ułożone w jej misie spokojnie,

skrzyły się rozświetlane niedzielnym słońcem,

a jasno-granatowa farba malowała wszystko

aż do połączenia wody z niebem.

Widoczność nie zawiodła.

Kominy z Gdyni i Gdańska udawały szpilki.

Półwysep oddzielający zatokę od pełnego morza

przepadał w zespoleniu z lądem.

W nabrzeżnym piasku o kolorze popiołu

przechadzały się leniwe mewy.

Z traw przy ścieżce

niespodziewanie wyszła dzika gęś.

Nie powinna być tu sama w taką porę.

Rano przecież leciał od morza

klucz dużych ptaków,

chyba właśnie jej sióstr i braci.

To dlaczego ta jedna siedzi teraz na fali?

Dobrze, że blisko są ławki.

Usiadłam i przyglądałam się tej zagubionej

ptaszynie którą zima tu pewnie zastanie.

Jaki ten czas przewrotny…

Tam, dawno i daleko

ocalałam muszelki od zadeptania.

Tu, u siebie, nie wiem jak uratować gęś!

Postanowiła wyjechać szybko.

Nie oglądać się.

Niech zatoka, morze,

wszystkie barwy wczorajszej tęczy,

która oparła się ramionami

prawie wzdłuż horyzontu,

zaraz po tym jak deszcz tak Ją oblał,

tak że nawet myśli miała mokre,

zostaną za plecami.

Tak będzie wszystkim łatwiej…

Kuźnica i malarka – najwierniejsze

z wiernych otaczającym je falom,

rozstały się z Nią, teraz wiem, że na zawsze.

R., 30.09.2013