Czasem odchodzi

Pada. Ziemia jeszcze chce wody? Śniegu topionego dobrym ciepłem wypiła tak dużo, że zdawało się – nie pomieści go, zacznie się krztusić i wylewać nadmiar na oślep, tworząc rozlewiska i powodzie.

Ludziom udało się! Tej wiosny spali spokojniej.

Witaj!

Wieczorem, ponad dachami pięknych i brzydkich domów, znowu przeleciały żurawie. Trzy. Za nimi kilka mew kłóciło się o coś, ale zawróciły i można było znowu, zadzierając głowę i poprawiając okulary na nosie, oglądać przylot ptaków, które od wielu lat tym, którzy widzieli film, kojarzą się z trudną, oddaną miłością.

Miłość nadal jest nienazwana. Ma tyle barw, tonacji, mocy uderzenia i spokojnej fali.

Wyrazu, który jak na dłoni, nigdzie się nie skryje.

Wiotkości. Siły. Uroku.

Zezwierzęcenia i niezrozumienia.

Jest po stronie czerni i tam, gdzie biel ją zdobi. Mimo to myślimy o niej, że jest piękna.

Jak bez wody człowiek ginie, albo topi się od jej nadmiaru, tak samo więdnie bez miłości, a gdy już ją ma, nie może sobie poradzić, kiedy już jej nie chce.

Niepotrzebnie stawia ją na zielonych łąkach, pod kwietnymi gałązkami jabłoni, ozdabia melodią ptaków. Miłość, jeśli podejmie decyzję, niekoniecznie właściwą, przyjść może w mroźny dzień, jesienną nocą, letnim świtem. Ogarnąć, unieść, zaślepić. Stanąć obok niewinności i zbrodni.

Często zmienia adres, błądzi, odnajduje się na zawsze. Na chwilę, gdy słaba w postanowieniu, odchodzi… Zapomina o czasie.

Ten bezwzględny dozorca naszych poczynań - nie ogląda się na nic i na nikogo. Miłość nie jest mu potrzebna do tego, by płynął, był, żył. Przetrwa każde trzęsienie serc i ziemi.

Miłość rzadko wygrywa z przemijaniem. Dlatego ginie.

Zostawia po sobie ból, zgorzknienie i brak woli na jeszcze…

Sine niebo nie zachęca do patrzenia na to, co pod jego sklepieniem się dzieje.

Ranek przywitał się z deszczem. Coś stłumiło ptasie rozmowy. Nowa miłość tej starej już nie chce.

Zawsze można napić się kawy.

Przekładając filiżankę z ręki do ręki, utkwić wzrok w drgającej gałązce i myśleć, dumać, postanowić – znajdę ten powód, dla którego pokocham siebie - może taki: tylko dlatego, że jestem.

Za domami wyje wiatr, pochyla drzewa. Z gałęzi strąca nadzieje.

R., 27.03.2010