Podłe skutki mycia okien

Zdjęcie z Netu/Wiki

Brudzą się już w myciu, taki przy nich kurz z ulicy i pylących drzew. Chciałyby lśnić codziennie szklana czystością, ale to niemożliwe, bo kto by miał siły i cierpliwość zagłaskiwać je ciągłym myciem.

Wczoraj były tak utytłane spacerami much po nich i kurzem unoszącym się spod kół samochodów, że dostały solidne lanie i wycieranie. Lśniły w słońcu blaskiem dumy, że ma jeszcze ktoś wolę, żeby o nie zadbać w sposób obiecujący, że nie ostatni raz.

A i oczy, które teraz mogły przedzierać wzrok przez tak zadbane tafle, trwały w zachwycie zatrzymując się na niezmąconej zieleni, wielości barw kwiatów i nawet na czysto niebieskim

niebie. To dniem, bo nocą, to na ciekawie rozgwieżdżonym.

O świcie za to, wypieszczone okna zerkały w głąb pokoju, w stronę niewielkiego stolika obstawionego dwoma fotelami, zdobytymi... prawda jest taka, że uratowanymi od wyrzucenia.

W jednym z nich siedziała kobieta, której włosy nie chcą szybciej odrastać, tylko grzebią się w tej sprawie jak zaczarowane. Ukradkiem sączyła mocną, gorącą kawę, popijając równie gorąca wodą.

Nie lubi lury, dlatego tak łagodzi skutki zażywania tego, co zabronione. Zapach kawy wszedł we wszystkie kąty mieszkania, dlatego obudził tego, kto powinien przyzwoicie spać dalej i nie rozpraszać rytuału picia. Powtórka „Mai w ogrodzie” wciągnęła oboje, bo ogrody to ten promil przyrody, który nawet najbardziej poturbowanym przez pospolite najczęściej życie, daje cudowne zapomnienie się w chwili, a wielu nawet jest w stanie poprosić – trwaj.

Oboje teraz komentowali, jedno z kawą, drugie bez, wiedzę którą już mieli, ale Maja przypomniała, że agawa płaci cenę życia za jedyne w nim kwitnienie, gdy usłyszeli głuche stukniecie. Zastanawiali się, co mogło się stać o tej porze dnia wstającego pogodnie, choć chłodno.

Kobieta podniosła się z fotela i poszła szukać powodu zdarzenia, które, czuła to, nie mogło być miłe. Za dużym oknem zobaczyła ptaka i już zrobiło jej się migotliwie w pobliżu żołądka. Rozpoznała go jako szpaka*, ale z chwilę wiedziała, że się myli. Tylko wielkością był porównywalny. Od razu wiedziała, że ptaszyna rozbiła się na wyczyszczonej dzień wcześniej szybie

okiennej. Przywołała pozbawionego kawy, bo sama nie potrafiła ogarnąć tego smutnego zdarzenia.

Usłyszała – znajdź jakieś pudełko po butach. Przyniosła i wyścieliła miękkimi, papierowymi chusteczkami. Ptak był już w czule, delikatnie trzymających go, silnych dłoniach. Te ręce ułożyły skrzydlaka w pudle. Nierozpoznany sam przełożył się na bok, kilka razy westchnął, zamknął do tej pory rozwarty dziobek i otwarte oczy, znalazł się w innym wymiarze, którego my jeszcze nie znamy, ale bardzo bronimy się przed poznaniem takiej tajemnicy, chociaż z natury jesteśmy ciekawscy.

Ptak leży w pudle, jeszcze nie przybył pomysł, jak go schować przed światem z którym w taki przypadkowy sposób się pożegnał.

Kobieta z kawą i mężczyzna bez filiżanki obwiniają się o tę ptasią śmierć dlatego, że mogli poczekać z myciem szyb. Zachciało się im klarownych, niezmąconych widoków. Pokurzone tafle ostrzegałyby ptaki.

Pozostałe przy życiu, najczęściej wróble, kosy i szpaki, synogarlice – bez przerwy coś mówią z krzaków, dachów i drzew oraz nieskoszonej trawy. Z trawą nie będzie tak fajnie, bo jakiś czas, aż do zapomnienia niemiłego ranka, kobieta nie pozwoli jej skosić.

R.,, 07.06.1016

* to była samica kosa, tak myślę, bo prawie identyczna ze znalezioną w Necie