Do końca lata

Ze stokrotek myśli wije ci wianek wspomnień.

Atramentem chabrów zapisuje twoje niebo.

Do serca tka gobelin ze złotych chryzantem.

Bratków granatem zagląda w oczy.

Lilie prosi o czuwanie z oddali.

Róże o schowanie kolców,

gdy zapragniesz płatków woni.

Zapomniany,

dwu barw goździk w szklanym,

wąskim wazonie o niej ci przypomni.

Wiązankę dni z frezji białych,

ku ozdobie chwil za długich

bez ciebie,

obok filiżanek z kawą

na serwecie kładzie.

Niezapominajkami, karmionymi duszą,

przyszywa do pamięci nadzieję

na spotkanie po czasie.

Z jej woli, tobie,

nenufarami dni i nocy

rozstanie do końca lata

- wypełnić się musi.


Czy wszystko minęło?

Wachta

Tam biegnie fala za falą,

powraca.

O kamień,

klif bezbronny

uderza moc.

Zabiera,

oddaje,

zabiera.

Słońce.

Rybak z żywiołem - czy brat?

Walka - gdy strach.

Ulga powrotów.

Łódź - żywicielka

i kochanka.

Przypływ okrywa

tajemnicą głazy

i ziarenka prawd.

Wietrznymi rękoma

falę zabiera znów wiatr.

Horyzont połyka

ostatni promień.

Morze na nocnej wachcie.

O świcie

pierwszy rybak…

I mewa.

Fala w tęsknocie nowej.