przesyt

poznałam kiedyś ciszę

została do teraz

szklane rosy  zbieram

zaklinam w minuty

rozsuwam suche liście

nie szeleszczą

rozgarniam w pamięci słowa

przestały mówić

przyszłość też milczeniem

doda się do życia

zawiedziona

może szybciej odejdzie

R., 11.10.2013

***

podnoszą się złociste dnie do życia

noce  kładą rozgwieżdżonym snem

nagle rude ranki   

powalonym drzewem

przedsionkiem

do ostatniego spojrzenia

zanim niebo zatrzaśnie  wrota

odbierze nową jesień
trąbka nakaże ciszę






przykro mi, bo dziś płaczesz...

R., 08.10.2013