Szmacianka

Sieroto zgłodniałej wyobraźni

Zamykasz i otwierasz oczy na żywy świat.

Morano barwna, tonią przerażona,

Abecadła uczysz się od nieba i morza,

Cała płowa, zaklęciami

Idealnie pleciona w kłosową koronę

Aż krzykniesz, gdy przeniknie wiatr - zanim

Niepodobieństwo przepali dzikość

Konduktu, prowadzonego przez niwy

Akwarelą rozedrganych nadziei.

/Akrostych/



3.17

Pozostawieni w polu

Zamroczone kąty, zaokienna noc

z czarnym kotem na blaszanym dachu.

Strofy bezmiernych oceanów rozlane z róż,

bzów, konwalii, koniczyn i stokrotek,

łopianów, zawilców - też.

Perze poza uniesieniami.

Wyrwać chcesz, coraz mocniej

palce wciskasz w ziemię.

Nie wyciągniesz,

dłoń nie sięga, zostają.

Szukanie głębiej rozdrażnia.

Zamęczyć się?

To szkodniki,

w życie wprowadzą swoje obyczaje.

Nie pozwolić! Rwać, wyciągać, trzebić!

Kilka dni, których nie ma

- mocniej wychylą się z ziemi, korzenią.

Słabsi od chwastów,

bez wysiłku wydarci z – razem,

w zamroczonych kątach zaokiennej nocy.

4.08

jeszcze walką o świt

zamyka dary w dłoniach
one tylko sitem
okradającym nadzieję
na dorodne zbiory

wyzłaca myśli o niej
każdym okruchem życia
podniesionym z jałowej ziemi

żyzny las dni za daleko
wykarmia miłość
na oddania polanie

4.14

jeszcze oni

niepozorność dnia

zrasza przemierzone lata

niepamiętna gdy rejs a dłoń z dłoni

zamierzchłe przedwczoraj

nie trzyma palety

oddało razem z odcieniami

przeszłość barw

dziś znowu przechył na burtach

brzegu łapczywiej trzeba bronić

nie jestem sam

nie jestem sama

szklanka wybija

niech przyszłość

za szybko nie tonie

4.17