Zanim brązy oddadzą unerwienie

 

Mówisz, że od jesieni,

w wielości rozpisanych wersów,

żali się głowa.

Inna pora wypełnionego roku,

czy miała w sobie: majestat, nostalgię,

chłodem obejmujące tkliwie

obiecane poranki?

Barwy nakładające do tęsknot

każdy odcień odkrytego na chwilę,

chowającego się przed prawdą,

bezradnego westchnienia,

czy rozprowadzi po wyczekiwaniu

nieostrożne lato?

Porównania: w słocie,

szarpniętej pajęczynie,

za wczesnym zachodzie

- szukają usprawiedliwień

dla zgody na nie/siłę,

zobojętniały strach,

przywarcie wzroku do kałuży,

którą chociaż przepchnie wiatr,

to szarość w napoczętej

zadumie zostanie.

Powrócić do życia,

jak liść teraz nieważny,

zaglądający w lustro wodzie,

gdybym też...

R., 17.10.2020 18.44

Przez stracony sen

 

Wieczorem burzę ze sobą porwałeś.
Przywleczona nad brzeg kipieli
i plażę zszarzałą jesienią , uderzyła piorunami.
Szaleństwo nie pierwszy raz
rozbijało czoło o głazy,
źrenice walczącego klifu,
gdy z wyjałowionego ze snu czuwania
wypełzły najpodlejsze koszmary.

Podobał ci się grzmot nad ranem.
Znaczyłeś śmiechem drogę błyskawicy
z nadzieją, że wiernością zostanie.
Porzucony, do nocy bez marzeń
zmuszałeś przez strach.
Przewrócił sarnom życiem spokojny las.
Niełatwo oberwać chmurę,
gęstymi, ciężkimi kroplami
zalewałeś ziemię.
Po świt, po dzień, chcesz sięgnąć siłą,
w mocy nieopanowania.

Zatrzymaj się, spójrz na moje
październikowe tulipany.

L.10.08