zawsze

poszedłeś górą

mnie uskakiwały kamyki

niedaleko przecież

tuż przy palcach morze

ledwie plusk przypomnienie

gładzią do granicy

zatrzymane oczy

coraz więcej do przejścia

ponad wykrotami ze wzgórza

woda cuci gałęzie z korony

na leniwej fali dwie łodzie

rybacy łowią w tukę

przy nich ptaki w czekaniu

wracasz

całe nasze razem

za tobą tęsknię

09.01.2018

ocieplenie

pomóż przysychać łzie płynącej milcząco
tul niespokojne sny aż podda się strach

odziej kontury na ścianie

niech spazm przez tętnice gna

z rzeźby kutej lodem pełnia nas odtworzy 

porysujemy brzask

210

W pożegnaniu skrzydła

Ananke jej sznuruje zgrzebną nicią wolę,

Litościwie gasi bez powietrza tlenie.

Ironią wrasta, w między/drganie duszy, liryka.              

Niepojęta jaźń szepce bezwiedne przekłamania...

Arcymistrz Chronos ostatni portret maże ramie.

117