od morza ją wyprowadź

to nie szum taki jak wtedy

kiedy spolegliwą falę do brzegu popychasz

huk nieregularny idzie od sklepienia

u jej nóg nabiera manier

zasłabłeś  zaskoczony

zaczesane w białe grzywy

szerokie pasma toni

zostawiają w połowie patrzenia                

spokojny chłód

z obietnicą słoną wodę gonią

w mokry z odpływu piasek

stoi na wianie twoje znieczulona

po kostki zanurzona wspomnieniem

tych dni kiedy przenikałeś

przyjacielem niezrażonym

dziś obcy w odmienionym kierunku

urok  morza toczysz

do wszystkich zachwytów

tylko dla niej napnij żagle prawie niewidoczne

miedzy niebieską

i słabo granatową przestrzenią

gdzie dwa jachty omal

dotykają burt jak jeszcze zakochani

i słoność unieś wysoko

niech opadająca mgłą dotyka ust

na zapisanie w pamięci

wiej i kołysz niezapomnianą tęsknotę

potem zasyp ślady

odeślij mocną falę

schowaj słońce za linią

wyprowadź znad morza do drogi

R., 27.08.2013

Jeziorne echo

Kiedyś Cyganka z Mazur

przy granicy Warmii,

a może było odwrotnie,

czytała przepowiednię

zapisaną w sitowiu

z jeziora...

zawsze i na wieki                            

kliknij to powiększysz

będzie to piękna kraina,

lecz ty

- kiedyś będziesz niemłoda.

Wróżba się spełniła.

Dziś nie ma jej echa

niesionego świtaniem

ku nadbrzeżnym lasom.

Korony szumią odmienioną tęsknotą.

Dłużek głuchnie w krzykach.

Przepadła w ostępach

wiedźma w szałasie.

Ktoś nieludzko wzdycha…

Nie zawróci straconego czasu.

Przepadło zakochania lato.

R., 07.08.2013   

Po lepsze

Nikły ślad,

we mgle przypomnienie,

tamten dzień,

urywek nieprzespanej nocy.

Kwiat zmęczony w drodze.

Niespokojny sen.

Skra przebudzenia na chwilę, po cień.

Okowy niemocy.

Przeszłość…  

rozczarowanie.

Sierpniowe burze.

Nadzieja  na wrzosowy miód.

Gdzieś świerszcz.

W zielonej trawie

ropucha wieszczy.

Dziś wzlatuje ponad pamiętanie

- jak orzeł,  wyżej szczytów.

Wypatruje.

Łowi litery,

obraz wyznaczony – od.

Do – zostawia  przeznaczeniu.

Tańczy w ramionach tęczy.

Za niebo wypuszcza

kruki  z klatki pamięci.

Idzie do dróg

objąć rozstajne drzewo.

Koronie dobrej przyszłości

oddaje dwie perły.

W intencji.

H., 07.08.2009