(...) sama

sama przyjdzie

miłość dotąd nieznana

przysiądzie ptakiem przy oknie

wieczorem

może z rana

nie przywołasz jej

tylko echo odpowie

nie dogonisz

gdy nie ciebie

ma w duszy i głowie

czas

ten na miłość

jak kupon rozdany

gdy pospieszy się

nie zostawi w duszy

rozognionej rany

spóźniony

maruder

na tyłach schowany

przehula szansę na miłość

za bezcen

w kasynie

serc zawsze przegranych

(...) musisz piec

wypuszczam cię

zachłanną wolność

daję

od siebie

garściami bierz

odejdź daleko

tak chcesz

biegnij do zapomnienia

potkniesz się

nie zawracaj westchnienia

nie wchodź jeszcze raz

idź

nie bądź dłużej drżeniem

łzą czystą soloną

musisz piec

wypalać wspomnienie

rozmazać cień

idź w zagubienie drogi

nie oglądaj się

nikt na niej nie stoi

dłoń nie składa się w pożegnanie

nie licz na przeszły czas

nigdy nie było ciebie

w nas

nie karm mnie zakłamaniem

twoją słodyczą piołun

trwoniony czas

Gdy wali się jeden świat

Musisz słowom kaganiec założyć.

Umilknąć. Zapominanie zacząć.

Wrócić do  ścian domu 

lizanych chłodem nocy.

Ciepła nierozgrzanego

zakochanym spojrzeniem.

Głuszenia ciszy

masywniejszej od skały.

Pragnienia kroków na schodach,

chociaż późnym wieczorem, nocą.

Prośby snującej się,

zapłakanej  powtarzanymi łzami

- bądź, przyjdź bez wyjaśnień,

spowiedzi tego co skaleczyło, rozdarło.

Opętaniem słów szeptanej...

Wróć.

Jeszcze raz.

Do mnie.