nago

drzewo odarte z liści

niezmiennie dumne

poza wstydem

człowiek w nakazie zakrycia

nagi w nie swoich oczach

nieczłowiekiem

różnie dostrojeni

wciąż bez szkła

do sądzenia sprawiedliwie

R., 09.03.2011

Genek nie musi pamiętać

Kuchnia miała spore okno. Na parapecie stało radio tak stare, że już nikt nie pamiętał  jego jasnej obudowy. Zmieniło kolor swojego plastiku. I… Grało.

Przerwali rozmowę. Wstali z krzeseł, podeszli do siebie, położyli ręce na ramionach, jedno drugiemu.

Było ich czworo. Siostra – najstarsza i trzech braci. Rozpaleni młodością tańczyli połączeni rękoma uważając, by nie wpaść na żeliwną kuchenkę stojącą w rogu, przy kominie.

Mama siedziała z boku. Z politowaniem kiwała głową patrząc na  poryw improwizacji ich szczęścia.

Byłeś najniższy. Twoja dusza szukająca tego, czego jeszcze nikt nie powiedział, grała Ci w piersiach pieśń nieskończenia. Czarne, długie włosy spadające poza ramiona, odbierały trochę wzrostu, ale zdobiły twarz. Chłonąłeś Ryśka. Byłeś Jego rocznikiem. Wciąż prosiłeś: słuchajcie, On znowu jest!

Urzeczony dobrodziejstwem chleba - piekłeś go nocami u zaprzyjaźnionego piekarza.

Szukałeś siebie w zagubionych ścieżkach latarnianych wypadów w miasto, które czasem postraszyło władzą z pałką; w dźwiękach niepokornej perkusji, rozpryskujących się aż do strychu starej kamienicy. Niektórzy uważali, że jesteś  przyjacielem. Genek też tak mówił. Potem zabrakło im sił, by o przyjaźni pamiętać. Malarz stworzył Twój portret, który niewielu zrozumiało, dlatego mama trzymała dzieło za szafą,  ale nie chciała oddać. Za to, po odejściu WojtkoMalarza, Miasto wmurowało  Artyście tablicę pamięci.

Zostawiłeś wszystkich. Opuszczając woń świeżego chleba pospieszyłeś się, zrównałeś z ziemią w oddaniu, w kilka dni po chwili, gdy bez słów, nie wiedząc z jakiej przyczyny, położyłeś ramiona na ramiona.

Lata odliczają nieżywe urodziny, imieniny…

Nie dostajesz prezentów. Kwiaty później, kiedy z mogił schodzi śnieg.

Źle bez Ciebie. Genek po Twojej stronie, już nie musi pamiętać. W mieście pytają, czy tamten brzeg rzeki, może Parsęty,  jest władny wskrzesić najtrudniejszą przyjaźń… chłopaków tamtych ulic.

R., 19.02/03.04/2010

(-) byle do

Kiedy najmłodszy dzień,

mgły nad łąkami,

a serce,

jak spłoszone

pierwszy raz

- to niewyspany świt

woła o ciepło.

Cicho prosi.

Rzeczywistość

wrzeszczy

- byle do dnia! 

R., 16.03.2011

po ostatniej kropce

już tydzień gdy noc
klepsydrę zatrzymała
a myśl wciąż jedna
jak wyrzut najtrwalszy
i iść wciąż

od wtedy trzeba
do potem
aż przestaną płakać
zgasłe sumienia gwiazdy

R., 24.02.2015

bunt

a po co

o miłości słów tworzyć bezmiary

gdy ona i tak wciąż zmienia sukienki

we włosy co dzień

inną broszę wpina

nie woła już że wiernie będzie

aż do końca

cóż  koniec

nie wiedzieć kiedy pisany

atramentem w nocy

wiedźmom odebranym

lepiej oddać czas morzu

tam brzegi wielbić

przyzywać fale

niech  niosą muzykę

wprost z Vivaldiego

a głębiny wszystkie skrzypce

ku powierzchniom wyrzucają

jak fontanny z gardeł delfinów

i stawiać duszę wiatrom

na smaganie myśli

dotąd pokornych z niewiary

że pełnią można żyć jeszcze

w cieniach klifu i brzozy

znowu wyzwolonej

przez ciepło

i soki ziemi pozbawianej chłodu

tak stać ach tak właśnie

nurzać   oko w dali

pisanej łaskawością chmur

i słońcem zagubionym

w bezkresie

znowu przywołać wiatr

aby dotykał włosów aż po błogość

dawno zapomnianą

https://www.youtube.com/watch?v=jdLlJHuQeNI