na smutno

chociaż wiem że czekasz
nieugięty w cierpliwym trwaniu
to jutro też przyjść nie mogę

bo świerszcze ciche
nieprawdą że jest drogą do raju
deszcz tylko życiem

naręcza cóż mogą
gdy nie te kwiaty im ścięte

w dotyku chciałoby się dłoni
wyłożonej sercem

gdzie wiatr co ciepłym wiewem
graniczy odnalezione
fala wieczorem zgubiona
cichy rozbłysk
na czerwieni wkurzonej

z pająkiem siedzi w kącie
wszystko z pamięci zdobyte

popatrz na skraju czas
z klifem osuwa się życie

podeszły

darował się wiek podeszły

mówią ciesz się żyjesz

nie potrafią wiedzieć

co trwa

gdy jaźń umiera gorliwiej

mogło być gorzej rzekł drugi

innym jeszcze...

skąd wiedzą jak ubyło

ile podeszłość zniesie

z niedokończenia wszystkiego

21.03.18

w chwilowym znieczuleniu

krew rozdrapana do końca

ustala trasy strużkom

suchy niepokój

nad pustoszejącą głową

coraz nachalniejsze błękity

zdobione kreskami lotów

przy szosie gniazdo

przyjęło bociany na lęg

to nic że pędzą auta

bezkres pocięty kutrami

krótka fala gada z kamieniem

odpływa tęsknotą

wrak zapatrzony w skrzenia

wierzy zapomnieniu

promienny kobierzec na grzbiecie

ktoś przetłumaczył miłość