inne piękno

południem przepadł wiatr

bez tchu zostały otchłanie

za półwyspem

ginęła cherlawa linia złączenia

zdawało się że nic

przed

za

blisko i za daleko

na brzegu zagubiona w dniu

dziewczyna z przeszłości

bez odezwania

pokonane konary

w pokorze raz jeszcze

pierwszy poszum przyszedł

od klifu

zsunął się po liściach

tknął twarz

na sine przestrzenie spadały krople

ciężkie

spokojne

tam się topiły nieotarte łzy

przeszklone deszczem

R., 27.10.2017

wypełnienie tła

nieznośną świadomość

kalectwa rymu

i nienamalowanego obrazu

bies posypał opium

bretnalem przybiła podkowę

do odpowiedniości ściany

jedyną siłą trzasnęła czołem

kuszący środek

wisi

przelana czerwienią

martwa natura

R., 23.10.2017

Miłosz-Tomek dziś stawia kawę :)

Potrzebowałam, tak aż bolało,  przypomnieć naszego T.M.
Dostałam zgodę i bardzo, bardzo  za to, Miłoszu-Tomku, dziękuję.

Tęsknota za Twoim blogiem jest ogromna, bo mam tylko tyle i aż tyle.
Dziś nie jesteś tu Gościem, jesteś AUTOREM tych prac - niezapomnianych.

po spokój

trzecią schłodzoną porą roku

od morza znowu gada wiatr

brzegiem kobieta idzie przeciw

 łzę suszy przemoknięty głaz

pamięć jej różą dziś przekwitła

może już wczoraj tego nie wie

paciorki wspomnień  pogubione

w przypływie tango piekło-nieba

Tęsknoty

Zanim czas 
Dziś porzuci dla Jutra 
- wybudzą się 
tęsknoty
... więzione 
diamentowymi pół-łzami. 
Wydarte wolnym błękitom
wypełnią dzikość odcieni
kunsztu malarza.
Rama na ostatnią
opłatę zostanie.

R., 16.10.2017 

wrócę w lepszej chwili 

Ostatnie żurawie

To może

wpadnijmy w ciszę,

by nie płoszyć ciepła,

które w wielkiej cenie czekania.

Nie chcesz?

Dobrze, bo to złudna rada.

Pamiętasz? - nawet powalony jawor

- jeszcze piszczałką,

gdy cud taki,

że stęsknione ucho słucha

- niosących się podszeptów

niechcianej jesieni.

Czasu nie zaklniemy,

w nowym rozdaniu inne marzenie

o pokornym czekaniu

na skraju...

Wypuszczam spóźnioną parę żurawi,

niech zatoczą kręgi

nad marzeniami

- szukając pod niebem

komina do odlotu.

Proszę najgłośniejszym

krzykiem zbuntowanej wiary,

by dały lato,

w powrocie.

R., 03.10.2017

takie niewycięte _jeszcze

tętnice przyjęły skrzepy

usprawiedliwionego strachu

plusom doprawił minusy

w zapamiętaniu

z butelki rytmiczne

kap

wmówili że cis kanadyjski

za dwadzieścia jeden dni

od nowa po nieodnowę

wytrzymasz

to tylko dwanaście trwóg

przez dwadzieścia jeden myślników

przez noc wydartą snom

dzień w niepostrzeżeniu

kwitł chaber i rumianek

kluł się kos

bolały włosy przed odpadaniem

przedwieczór

nad dachami ostatnie

z tego dnia wybarwienie

pragnienia

R., 03.10.207

Gadanie w przypływie

Ciekawska, zaglądasz nawet do butów.

Aż o tyle nie prosiłam.

Miałaś tylko opowiedzieć skąd

w tobie siła z którą sypiesz

niewinne kamienie na brzeg,

drzewom podcinasz istnienie.

Mam mokre stopy,

przez ciebie ich chłód rozśmiesza,

przed chwilą spływałaś

po „morsach”zanurzonych po szyję,

w tobie, wczesnopaździernikowej.

Kołysałaś mewy

z tegorocznego wyklucia

niedaleko od mola,

jemu imiona nożem

już wyryli na ostatniej belce,

a przecież jest nowe.

Wypatrzyłaś

łupinki statków na redzie,

ustawione w poprzek horyzontu

- sieroty po dawnej flocie.

Wiatr doniósł,

że łaskotałaś im kil.

Raz po raz moczysz

niepewne przekonania,

że

ty do mnie,

jeszcze,

w jakiejś chwili...

nieostatniej,

podpłyniesz

po zauroczenie.

R., 08.10.2017

W południowym rozświetleniu

https://youtu.be/YxHqsilDOBc

Szeleszczą,

mimo twardego sprzeciwu,

zdradzając drogę jesieni

lgnącej do życia, które moje.

Zbyt pazerne – dokładają,

ile im przychodzi do szeleszczącej woli.

Wszystko w kolorach

najlepszych obrazów, z tej pory.

Cieszą, pewnie, że tak,

winne przebarwienia, lecz...

nie wraca wspomnienie z ogników piękna.

Ze skraju parku

trzeba mi zawrócić w niesile.

Ważki, tylko one, jeszcze

w niepogubieniu pamięci,

że młodość można i teraz...

W zamyśleniu.

Niezmyśleniu?

R., 01.10.2017