U artystki

Klikając powiększasz zdjęcie

Morze, zza domów i drzew,

z natarczywą niecierpliwością

zagadywało Jej niepokoje.

Za to oczy pchały się wprost na zatokę.

Końcówka września niepewna w decyzjach,

dlatego trzymając stronę słońca

zaraz zmienia zdanie i zmawia się z deszczem.

To dlatego wzrok nie mógł nadążyć

za kolorami wody i nieba.

Nie uciekała przed ulewą.

Chce, niech pada – pomyślała okazując pogodzie

tę swoją denerwującą łaskawość

połączoną z odmianą poddaństwa.

Przeczekała cale lato;

cierpliwie przyjmując argumenty tych,

którzy uwielbiają plażową patelnię,

że musi być rojno i gorąco;

ale teraz to Jej czas – chłodu,

zmienności i grymasów wiatru,

także słońca,

które po letniej pracy szuka odpoczynku.

Znalazła wejście do willi

mającej przez dwa dni być azylem

od całego świata trosk,

niedomówień, przewrotności losu,

posądzeń i monotonii

- od lat tego samego koloru ścian

i widoku wciąż samotnej brzozy.

Już na samym początku zapomniała o bagażu,

bo za chwilę była w ogromnym salonie,

który ktoś obwiesił obrazami.

Natychmiast ciekawość świdrowała umysł…

ale nikogo tam nie było,

dlatego rzeczywistość musiała przeważyć

– trzeba było poszukać właścicieli…

Kilkadziesiąt metrów uliczki,

później też niewiele do przejścia przez tory

i wyznaczony pas wydmowy

prowadzący wprost do plaży

to żadna fatyga, by iść

i być jak najprędzej na wymytym falami piasku.

Cisza po letnim gwarze ludzi,

pustka wzdłuż linii wody,

łagodny łuk horyzontu

i bezmiar ucieszonego patrzenia

zadziałały narkozą. Po prostu zniknęła.

Rozumiała i nie miała świadomości, że jest.

Tam było tylko morze;

prężące się do podskoków ogromnymi falami

z nierównomiernie rozwianymi

białymi grzywami,

podpływającymi wciąż od nowa.

Dalej ani kawałka gładzi,

tylko pomarszczona twarz głębiny.

Chmury ujęte w górskie kształty

i wszystkie odcienie między bielą, szarym,

stalowym – podążały wprost do wody.

Odbywało się ślubowanie nieba i ziemi

poprzez przewiązanie rąk morzem.

Bezludna przestrzeń, zamieniona w obraz

jakiego nikt wcześniej nie stworzył,

na horyzoncie pokazała kuter, bo właśnie tam

podniósł się zagubiony promień słońca.

Wiatr i szara ściana

wpadająca do morza wprost z chmur

-mogły oznaczać tylko kłopoty.

Jedno i drugie nie wiedziało,

że Ona się nie boi bo wie,

że ten widok oznacza wichurę i deszcz.

Już nie widziała żadnych grzyw na falach,

nieba obłożonego obłokami, horyzontu ani kutra.

Wszystko było wiatrem i deszczem,

silnym hukiem od tej strony

z której przedtem morze kołysało Jej myślenie.

Dopiero drobny grad przypomniał Jej, że tam jest.

Wracała.

Obrazy wiszące w salonie

namalowała cudownie ciepła kobieta,

której rodzina mieszka na półwyspie od pokoleń.

Artystka też jest stąd. Tu mieszka.

Zrobiła ogromną przerwę w mieszaniu farb

na wychowanie dzieci.

Od wieków ich domem morze i zatoka.

W cieple i życzliwości właścicieli pensjonatu,

w otwartym salonie, od rana do nocy

gościnnie tworzyli malarze.

Przez ogromne okno, zdobione kutą ramą,

wypatrywali słońca.

Przy pierwszym rozjaśnieniu nieba

chwytali sztalugi i pędzili nad zatokę.

Za chwilę wracali pokropieni,

bo na porządne zmoknięcie mieli za blisko.

Powtarzalność wyczekiwania na rozjaśnienia nieba

wcale ich nie zniechęcała;

na płótnach coraz wyraźniej

sadowił się zaokienny obraz zatoki.

Wieczorem zabrakło wina,

chłód pozapędzał do łóżek.

Od strony morza niósł się głuchy odgłos mocnej fali.

Jednostajny, ciężki, mroczny, tajemny.

Chmury zazdrośnie kryły wszystkie gwiazdy z nieba.

Ciemność, a w niej gniew morza - znowu zanosiły

głębinom wszystkie niewyrażone głośno pragnienia.

Potem Niedźwiedzica obwieściła pokonanie chmur,

a tam gdzie obsychało morze

kilka świateł zdradzało pozycje statków.

Rano wróciła pełna widoczność,

ale cudnego wschodu, opisanego w wielu książkach,

a najżywiej w „Okręcie” - na wodzie nie było.

Zawiedziona odchodziłam od okna…

wtedy Ona prawie złapała mnie za rękę

i nakazała zaczekać.

Ofuknęła też, że intuicja mnie zawodzi.

Zostałam bo przecież nie będę się z Nią sprzeczać…

Od lewej zza drzew wysunął się prom

na kursie z Karlskrony do Gdyni.

Od prawej wielki masowiec płynął w przeciwną stronę.

Czekałam, jak dziecko na landrynkę,

na wyminięcie się tych kolosów i jeszcze wtedy,

gdy zginęły za drzewami

a w dali horyzont

znowu zaczął narzekać na samotność.

Zapakowana, gotowa do powrotu,

postanowiłam sprawdzić co w przeciwnej stronie.

To było już następnego dnia

i przejaśnienia miały najwięcej do powiedzenia.

Wody zatoki, ułożone w jej misie spokojnie,

skrzyły się rozświetlane niedzielnym słońcem,

a jasno-granatowa farba malowała wszystko

aż do połączenia wody z niebem.

Widoczność nie zawiodła.

Kominy z Gdyni i Gdańska udawały szpilki.

Półwysep oddzielający zatokę od pełnego morza

przepadał w zespoleniu z lądem.

W nabrzeżnym piasku o kolorze popiołu

przechadzały się leniwe mewy.

Z traw przy ścieżce

niespodziewanie wyszła dzika gęś.

Nie powinna być tu sama w taką porę.

Rano przecież leciał od morza

klucz dużych ptaków,

chyba właśnie jej sióstr i braci.

To dlaczego ta jedna siedzi teraz na fali?

Dobrze, że blisko są ławki.

Usiadłam i przyglądałam się tej zagubionej

ptaszynie którą zima tu pewnie zastanie.

Jaki ten czas przewrotny…

Tam, dawno i daleko

ocalałam muszelki od zadeptania.

Tu, u siebie, nie wiem jak uratować gęś!

Postanowiła wyjechać szybko.

Nie oglądać się.

Niech zatoka, morze,

wszystkie barwy wczorajszej tęczy,

która oparła się ramionami

prawie wzdłuż horyzontu,

zaraz po tym jak deszcz tak Ją oblał,

tak że nawet myśli miała mokre,

zostaną za plecami.

Tak będzie wszystkim łatwiej…

Kuźnica i malarka – najwierniejsze

z wiernych otaczającym je falom,

rozstały się z Nią, teraz wiem, że na zawsze.

R., 30.09.2013

droga po złym

nie wiem

po co ruszam przed siebie

co prowadzi

pod rękę chwyta los

gdzie ostatni raz postawię stopy

już jestem na drodze

wbrew wszystkiemu

co duszą jest

brnę chociaż stąpam lekko

bez zdziwienia w  sercu

skaczę po kępach

w bagnach rozproszonych

boję się

krok postawić przeciw sobie

wiem że zostawiam ślady

nikt ich wyczyścić nie zdoła

chcę złe ominąć

skręcam

tam poza łozami droga

na wybranej

jeszcze bardziej się  zapadam

bez wskazanej tonę

czy  wyjściem

zaczepieniem

sensem tego co robię

szatańskie  traktaty

jest nowa ścieżka

 kartą złudne rozdanie

trakt  w przeciwną stronę

w piekło zawiedzionych nocą

twoją duszę zrzuca

zginiemy w wyznaczonym dniu

gdy z  klepsydry wysypie się piasek

L., 18.09.2008

Julianie

 Tekst, jak wszystkie moje, od pierwszej litery do ostatniej kropki, jest fikcją.

Witaj, Julianie.

W pierwszych słowach mego listu chciałabym Cię zapytać, jak teraz się czujesz. Czy po operacji, którą przejść musiałeś przecież, bo nie wyobrażam sobie, że nie chciałbyś napisać do mnie jeszcze, masz się lepiej, a co za tym idzie, czy byłeś już przed domem i czy zaglądałeś do hortensji o której mówiłeś, że kogoś ci przypomina, bo zmienia kolory jak włosy tej, o której wciąż jeszcze myślisz… chyba coś wspominałeś, że to nie jest tylko zamyślenie…

Co do hortensji, to powinna uśmiechać się do Ciebie różowo; mówiłeś nie tak dawno, że podsypałeś jej wiórków pozostawionych z drewienka. To w nim rzeźbiłeś /chociaż twierdzisz, że tylko strugasz/ tę  tajemniczą figurkę której nie dotknę; przez tę między nami odległość…

Jestem pewna, że gdybym wzięła ją do rąk, to wiedziałabym o Tobie więcej niż do tej pory, chociaż, kiedy jestem trochę zarozumiała to uważam, że wiem o Tobie wszystko, włączając Twoją miłość.

Wybacz mi niedoskonałość a nawet rodzaj niezawinionego niedbalstwa w pisaniu; przecież wiesz, że nie tylko nadgarstki już bolą i nie wzrok jest tylko drugim problemem…

Wracając do Twojej hortensji… wielka szkoda, że zaraz wszystko do końca zacznie więdnąć, tracić kwiaty i liście, bo będziesz długie miesiące musiał czekać aż ona zakwitnie i znowu przywróci Ci to piękno zapamiętane z dnia, kiedy bliskość była niewyobrażalnie zanurzona w nieopamiętaniu i późniejszy, chociaż niedługi czas, po którym zabłąkany pocisk trafił Hannę w czoło, chociaż Ty powiadasz, że w serce.

Spodziewałeś się, Julianie, że nie znam imienia Twojej ukochanej do dziś Tajemnicy? Otóż tak… wiem od czasu, kiedy widywałam  Jerzego. To On opowiadał o tragicznym splocie /chociaż wojna niosła tylko tragedie/ że znał Hannę, która pieszo szła z Warszawy do Nasielska, do swojego narzeczonego. Niewiele ją  dzieliło od  pierwszych podmiejskich pól, można powiedzieć, że była już w domu. A oni nadlecieli, tak nisko i zaczęli strzelać, jakby urządzili sobie polowanie na zawołanie, chcąc połamać skrzydła pięknemu ptakowi. Tak,  Julianie, to w tej opowieści, otulonej ogromnym żalem i współczuciem Jerzego, odkryłam Hannę i od tamtej pory razem z Tobą Ją pamiętam, zdając sobie sprawę, że równać do Ciebie nawet nie wypada.

Pisałeś /przed szpitalem/ że niczym jest człowiek. Po nim tylko robactwo na ostatniej uczcie albo według powracającego zwyczaju – garść popiołu; bo nawet pamięć tych, którzy ją o Tobie jeszcze jakiś czas przechowają, nie w tym lustrze odbita. To powiem Ci – nie bądź zarozumiałym. Nie tylko w takiej niepospolitej głowie jak Twoja - pragnienie pozostania na ziemi w czymkolwiek, żeby przypominało, jest wielkie, tylko nie każdy się przyzna. Też nie dziwię się Tobie że trzymasz w garści i nie pokazujesz…

Julianie, o Jerzym jeszcze, jeśli to nam pisane, porozmawiamy.

Bardzo Ci życzę zdrowia, także z egoizmu, bo potrzebna mi Twoja przyjaźń. Do dzisiaj przecież nie wiem, i znasz tę moją rozterkę, czy ważniejsza w moim życiu była pierwsza, nieśmiałością szczenięca miłość Jerzego, czy Twoja, od początku dojrzała i mocna przyjaźń. Tym bardziej, że nie widząc go czterdzieści sześć lat, straciłam nadzieję na choćby jedno mgnienie w jakimś przyszłym dniu, bo odszedł w tamtym roku. To dlatego napisałam o kolcu w serdecznym palcu i tui cmentarnej. Czytałeś.

Znowu Cię pozdrawiam… jeszcze tylko zaparzę kawę i pójdę do lekarza. Pewnie Ty też z niej nie zrezygnowałeś. Oczywiście, że spodziewam się, że pijasz z kofeiną! Wszystkie inne są diabła warte.

Julianie, proszę, odpisz nie zwlekając.

Twoja wciąż, pozostająca w przyjaźni
– Alina.

sennie

śniłaś mi się
gładziłem
przyprószone włosy
poczułem coś
co zaskoczyło

zrozumienie
jak bardzo kochałem
nie wiedząc

teraz to mówię
kocham

czy sen usłyszysz




L., 15.08.2008

przedostatnia uklęknie

nie wypadaj mi z rąk

z ust strugą żalu nie spłyń

słowem

przeznaczonym na koniec

daj światła i blasku

cienie przyjmę w pokorze

nie uciekaj

życie tylko na raz

wyznaczone do przejścia

pomóż nie żegnać się jeszcze

z najważniejszą harfą

niech gra

będę słuchać pilniej

zaprzedam duszę i wiatr

wyrwę więcej z serca

na pożarcie rzucę

przeznaczeniu

zerwij z krat zamknięcia

do marzenia

uklęknę

obejmę

pożegnam

miłość niedosięgłą

R., 08.09.2013