W sobotę

Od wielu dni tkwiła w zamyśle, że na przekór, pomimo... uruchomi – jeszcze raz, jeszcze.

Zniesie ból, tego jest pewna, gdy stanie w zimnie, poszumie, przypływie, obojętności przymglonego słońca. Mało tego, tobie o tym opowie jak wtedy, gdy było łatwiej.

Przez to że ranek był chłodny, południe całkiem pogubione, wszystko pozbyło się kolorów, które zaświadczały, że nawet zimne serca mogą poczuć przychylność horyzontu i nie będzie się oddalał.

Szła tuż przy rozlewających się zakolami końcówkach fal. Niekiedy w śladach końskich kopyt przystawała na złapanie równowagi. Jak kiedyś, w innym mieście, nad fiordem, zobaczyła go na spacerze. Prowadzony przez dziewczynę niespodziewanie przystanął, odwrócił

mądrą końską głowę i spojrzał najdalej, śląc pozdrowienie.

Fale wciąż przypływały nie bacząc na łaskotania wiatru.

Potykając się, wykoślawiając stopy w przemoczonym pisaku, wciąż szła. Tym razem nie chciała wiedzieć, czy klif... teraz nie zniosłaby jego kolejnych ran. W szarej przestrzeni daleko majaczył krzyż. Ku niemu dziś, po przypomnienie o tych, którzy na zawsze w głębinie, posłała prawie całe myślenie, bo że tam nie dopełznie nawet na kolanach też wiedziała.

Przybliżali się ludzie, większość z psami. Nie bała się czworonogów, instynktem czuła, że podbiegają tylko po zabawę albo dotknięcie ręki mokrym, mądrym psim nosem.

Zapatrzona w nitkę półwyspu nie zauważyła, że wszyscy gdzieś zniknęli. Została sama w zimnie i leniwym wietrze, który i tak, mimo starań żeby nie, dotkliwie przenikał każdy nadwerężony ostatnimi przejściami nerw. Stanęła twarzą do dali, rozpostarła ramiona, objęła piękno. Tak było najlepiej – myśli mogły pójść swobodnie w każdą stronę, kłaść ciepło na fali i patrzeć jak je zabiera, dalej, w nieznane i dobrze, że nie wiadomo dokąd.

Znad wody unosiła się szansa, że te niechciane nie wrócą.

Te o tym, w jaki sposób to będzie, za którą przyczyną zniknie.