W życie znad rzeki

                       

Brzeg łagodnie wychylał się z wody,

dalej, tuż za wiaduktem

wysoki, gwałtowny, nieprzyjazny.

Za to można było z niego skakać

prosto w ciemną głębinę.

Na łące, od późnej wiosny do wczesnej jesieni,

młodzi rozkładali koce.

Przy rzece, głodni siebie, ukradkiem

zerkali w nagość ograniczoną strojem.

Nagle wiatr, niosący przyszłość,

wywiał wszystkich z łąk,

na których kaczeńce

zapisywały westchnienia,

szepty, pierwsze błądzenie,

a krowy gapiły się bez wydźwięku.

Do młodości dobrało się twarde życie.

Chłopcy – najczęściej ku chwale,

dziewczęta… ach

z tamtych dni nie do powtórzenia.

Później z opalaczy i kąpielówek

wylewało się coraz więcej

i nie był to widok do tkliwego pamiętania.

Obudzili się pewnego rana z pytaniem,

czy to możliwe, czy to ja mam teraz

czterdzieści cztery lata?

Nie wiedzieli, że to żaden dopust,

dlatego po omacku,

przeszli przez nowe dziesiątki,

prowadzące wprost

w nieprzewidziane odmiany starości;

i o tym, że na ich łąkach

mało kto rozkłada koc,

bo teraz... świat otwarty.

W wolnej przestrzeni

nowych wyrażeń – młodość

z zaprzęgów strofuje wapniaka,

potrąca słowami,

nie szczędzi nagany za niewspółczesność.

Wy z koców - jak możecie jeszcze żyć

i od życia wymagać…

nie nauczyliście się nowego,

to już nie pojmiecie...

Wcześniej urodzeni w źle widzianych latach...

jeszcze garstka chwil,

nie będą przeszkadzać.

H.,19.05.2009