Nad wodą rozterki

Biedne słońce od rana nie może pokonać chmur.

Nie rzuca promieni, tylko złamanymi, poprzez siną opokę, razi oczy.

Stary  śnieg przywarł do ziemi nie daje się stopić,

a nowy, rozwiewany lekkim wiatrem,

miękko opada na wyspy, górzysty ląd i fiord.

Nie widać mostu i grobli, bo po wodzie wchodzi siny, nierówny wałek,

a nad nim  zawisło kłębowisko ciemniejszych chmur.

Zniknęło wszystko i nie ma horyzontu.

Nie ma nieba ni wody. Szara tafla stanęła między nimi.

Witaj.

Coś skasowała, skopiowała, schowała.

Wciąż myśli, rozważa.

Martwi się, że ktoś może Jej nie zrozumieć.

Wtedy -  to będzie przykra sprawa

i nie wie, czy do naprawienia.

Zachowała każde słowo.

Ułożyła w ładnym, cichym, pamięcią wysłanym miejscu.

Nie może rozmawiać, bo na dole, w wysokiej piwnicy, robią mieszkanie.

Kują i warczą wiertłami opornie wchodzącymi w mur.

Ściany drżą a Ona ma w głowie szpile hałasu.

Rozjechali traktorem płaty zimno - zielonych trawników.

W koleinach ziemistych ran stary i nowy śnieg topi się powoli.

Nad fiord wróciły ptaki. Kołują. Odlatują ze środka ku brzegowi i wracają.

Dziwią się, zadają pytanie; dlaczego woda jest sinozielona?

Słońce wybłyszcza stalową blachę na stodole. Przysiada na stokach.

Znów mija dzień tym, którzy w nim zostali.

L.,  18.03.2008r.  13.44