Jest lipiec, wciąż chimerny.Wiatr wpada między gałęzie
i gnie nieszczęsne,
jak niepokój zagubioną myśl
- życie już było piękne?
Czy może za chwilę pokaże
co skryło przed okiem...
Więc... bierzmy dzień,
niech dobrą monetą
płaci za szczęście.
A my z wiatrem i przeciw
w żebraną przyszłość,
nawet najsłabszym krokiem
do traw w prześwicie.
R., 11.07.2015
Wojciech Korda śpiewał o dobrym wietrze, może miał rację?
OdpowiedzUsuńŻeby tak życie zawsze było piękne - czy nie trudniej byłoby zostawić je za sobą? Może wszelkie nieszczęścia są po to, by nam je obrzydzić?
Dzisiaj spokojniejszy dzień, bez szaleństw upałów a i tak straszą suszą. Daliśmy się zaskoczyć upałami w lipcu?
Dobrze, że mogę popatrzeć na Twoje zdjęcie - ma taki uspokajający wpływ, zaczynam się rozmarzać.
Pora wracać, pozdrawiam serdecznie.
Bardzo lubimy to miejsce ze zdjęcia. Nie wiem, czy nie jest na blogu powtórnie :) Mnie też wycisza i przywołuje do pamięci ptactwo, które wylatuje z traw kompletnie zaskakując.
UsuńMożna się tam rozmarzyć, oj można, a wytrwali mogą dotrzeć tą drogą aż do Zatoki. Mnie się to nie udało :(
Dziękuję Ci za pamięć, jest dobra pora na herbatę, czy tak? :)
PS. dzisiaj w Antykwariacie udało się nam kupić trylogię Sergiusza Piaseckiego - "Bogom nocy równi", "Zapiski oficera Armii Czerwonej" i "Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy".
U mnie szaro i deszczowo, ale 'kocham' gorącego lipca oddech i czekam.. aż znowu gorący powróci by dodać mi skrzydeł;-))
OdpowiedzUsuńwitaj, Blue :)
UsuńWarto go kochać choćby za to, że jest. Dziś był całkiem do rzeczy, chwilami aż za gorący. Tylko czasem smagnął po plecach wiatrem.
Pozdrowienia :))