(...) w jantarze ciszy

nie zabraniaj

sercu nazywać się sercem

duszy być sobą

wzruszać

nie mów

głosem

surowym i zimnym

że trzeba chować łzy

gdy płaczu sama nie  zdusi

stoi u brzegu morza

skargę powierza fali

a łabędź chowa głowę

i okręt  w otchłań odchodzi

nie każ zasłaniać oczu

gdy kutry w odpoczynku

niedzielę tego lata

świętem odwagi znaczą

nie kpij banalnie

z grozy oberwanego wczoraj

sztormem i ulewą

obnażonego dziś klifu

siła woli

osunęła się razem z drzewami            

nadgorliwy piorun

wymierzył i uderzył

razem z piaskiem

pali  cienie marzeń

w kamień żalu

niewspółcześnie

naiwnie

zabiegała

o pospolite szczęście

spłowiały głębie barw

ołowiem wypełnione już chmury

załamał się horyzont

na zwodzącej fali

ogniki dusz i serc

bez resztek sił

niczego nie dosięgnie

zastygnie w jantarze ciszy




*************************************************

Rysio14 lipca 2013 09:12

był czas
że stopami rozgarniałem marzenia
usypane z piasku
w rozpalonym słońcu
topiłem ciszę morskich fal

był czas, że samotne żagle uczuć
szarpane szalejącym wiatrem
znikały w otchłaniach błękitu
aby nie powrócić

dziś zbudowałem okręty
z pachnących pni sosnowych
z niespokojnych snów
z roztęsknionych zachodów słońc

dziś stoją rozkołysane spienionymi falami
niedostępne, puste bez ciebie
bo uwięziony w klatce życia nie dotrę
moją miłością do duszy twojego piękna


*******************************************


http://www.youtube.com/watch?v=hl5cWaBE-gA