Dopóki jeszcze jesteś

Tak stanie się wtedy, kiedy zamkną oczy. Albo nie zamkną, bo śmierć zaskoczy i będą martwe, szeroko otwarte do niewidzenia.

Odejdą. Jak wszyscy przedtem i potem, w tej samej chwili; gdzieś na innej ulicy, w innym mieście, przy nie tej, tylko tamtej rzece.

Czas do podróży nie będzie właściwy. Zbyt pochopnie się pospieszy, przybędzie i nie pozwoli odepchnąć w inny wymiar, bo żaden nie będzie dobry. Ten czas, który nadejdzie, zacznie czynić swoją powinność.

Zostaną którzy byli kochani i nie, a swoją miłość.... Zapomnieli na chwilę jakąś, potem wrócili. Którzy znaleźli się zbyt daleko, przez to się nie spotkali…

Nie da się płakać w zbiorze. Każdy odmiennie otwierał swoje serce. Przyjmował cudze życie o różnej porze do pamięci.

Ma swoją stratę. Samotnie pośród innych ociera łzy. Te też, które, zakleszczone rozgoryczeniem i bólem, nie wiadomo kiedy popłyną. Została, tym ocalałym jeszcze, jakaś część z tego co już mieli, do przeżycia.

Pochylając głowy, zginając się po ostatnią grudę ziemi nie z miedzy, zobaczą dużo. Siebie w lustrze osobistego sposobu na życie, o którym teraz wiedzą więcej, chociaż przecież fakt znali; kiedyś zostanie wszystko bez nich, ich świat się zawali, ale ziemia się z tego powodu nie rozleci, nie stanie okruchem.

Pomyślą: nic nie jest ważne, niewarte pracy dla samego posiadania, zdobywania kosztem… wspólnego obiadu.

Cmentarze mają bramy. Przed nimi świat jeszcze żywych, w którym już za rogiem trudno pamiętać uderzenia w tę część duszy, która zapisała, własne przecież, postanowienia.

Nie wszyscy wyjdą przed bramę, mimo, że za nią już nie stoją. Będą chodzić między domami, do lasu, nad szeroką wodę lub strumień a ich twarz, zapisana bólem do końca, nawet uśmiechem cierpieć będzie.

Witaj.

Może, żeby nie do końca tak to wyglądało, poszukać czasu dla siebie? Rozejrzeć się, ocenić na co machnąć ręką, co ważne w tej chwili? Nie narzekać, że radość marna. Innej nie widać. Przyjąć tę, która się przylepiła?

Nieśmiałe słońce tylko raz zapukało w chmury, czekało chwilę, zajrzało przez uchylone drzwi. W dole mało kto zwrócił uwagę, że w ogóle tam było. Każdy miał coś do załatwienia, zrobienia. Ludzie szli w różne strony, jechali, lecieli. Niektórzy leżeli, bo choroba mówi – nie – gdy oni chcą się podnieść, chociaż na chwilę, żeby tylko już nie oglądać sufitu.

Patrzyło słońce przez chmury na ludzką codzienność, dziwiło się temu, co widziało, jednak się nie wtrącało, nie dawało rad. Niech każdy sam dochodzi prawd – myślało. Może wtedy lepiej zapamięta wszystko to, co źle w życiorys wpisane?

Ludzie są tacy nieuważni, zapatrzeni. Szukają wzrokiem daleko bądź wysoko. Wokół tyle do zobaczenia blisko, prawie pod nogami. Za ścianą. Może tam, gdzie dawno nie byli, bo zapomnieli, że takie miejsca znają, a tam jest to drzewo, na które się wdrapywali, albo obejmowali pień, wypowiadając zaklęcie, którego nikomu, przedtem ani później, nie zdradzili.

Tajemnice o których sami nie chcą pamiętać, nigdy nie zapomną, bo ich słodycz wciąż leje się miodem w sercu.

W tłumie, gdy wyłuskać jednostki, można zobaczyć nie tylko czarne, smutne oczy.

Są też świecące blaskiem niewinności dziecka, miłości świeżej jak morski, lekki wiatr i radości którą daje zapewnienie, że już jest dobrze. Nic złego stać się nie może, bo przegrało z dobrym i odeszło.

Zmierzch przyszedł szybko, jak to zimą. Na południu ma spaść śnieg. Znowu jednych ucieszy, innym pracy doda. Zanim…

Dawno nie piliśmy razem herbaty - takiej gorącej, przy której mówi się długo, słucha, a w chwilę niepostrzeżenie wpada śmiech.

R., 09.01.2010