Zanim noc

Płacze. Łzy dawno przestały być słone, bo właśnie wtedy, kiedy przestała rozumieć, dlaczego tak… zrobiły się gorzkie – na zawsze. A kwiecień z miesiąca nadziei stał się obrazem ostatecznych nieszczęść. Wcześniej tak samo postąpił wrzesień, później sierpień. Niedługo cały rok będzie ogromnym zniczem.

Wszystko jest inne od spodziewanego, wymarzonego, a może tylko odrobinę chcianego. Co nie oznacza, że z takiego powodu świat innych przestanie istnieć. Tylko ten Jej zostaje albo bez dachu, albo zatrzaskują się w nim drzwi, okna przez które mógł wejść albo wpaść kolor nadziei na lepszą pogodę Jej ciągle zabiedzonego serca. Tak, tak, duszy też. Dusza i serce  - para, która przynajmniej w wierszach i powieściach – nigdy się nie rozstaje.

Ona też nie lubi rozstań i przecież nie jest jakimś, nie wiadomo jakim, wyjątkiem. Więc kiedy musi powiedzieć – żegnaj, to cierpi za odejście całego świata. A ten cały, za który tak bezgranicznie pokutuje, nie myśli o Niej, ani się nie przejmuje, bo ma swoje, ważniejsze nawet sprawy do rozwikłania i wypełnienia światowej, bezwzględnej duszy. A może nie ma duszy. Może to tylko Jej przyznany przywilej – skomlenie, bezkrwawe rwanie się duszy? Bo serce to pewnie pękło. Bezgłośnie i dlatego nikt nie zauważył. Nie było wybuchu, błyskawicy – to i nie można się dziwić, że rozłupane – straciło swoją władzę.

Powinna myśleć o zieleni… przecież siedział dziś ten Jej wróbel na cienkiej, gołej jeszcze gałązce brzozy. Był tam, no i co z tego… przecież jest zimno, jakiś zbuntowany śnieg chce przykryć nadzieje.

Kiedyś tańczyła, bananowa spódnica lała się z bioder i kołysała, lekko obijając kostki nóg. Niemen z Faridą śpiewali Jej w głowie.

I po co te urodziny. Od kiedy jest starszą panią, to Jej czas zwariował, albo ma popsute hamulce. Nie może za nim nadążyć. Kładzie się, na przykład, spać w poniedziałek i nie wie, jak to możliwe, ale budzi się w sobotę albo nawet w niedzielę. A jak tylko zacznie się nowy miesiąc, to zaraz tygodnia z niego nie ma, gdzieś się podziewa. I nie ma znowu tego czasu, którego trzeba by poszukać, tylko gdzie?

Czas się wałęsa, a Ona przez łotra się starzeje. Coraz częściej zadaje sobie pytania o sens wszystkiego - długości i wielkości tego, co dane człowiekowi i dębowi. Bo jeśli nikt dębu przedwcześnie nie zetnie, a człowieka choroba albo inna śmierć nie zabije, to porównując te dwa życia – człowiek jest przegrany. Nie może zachwycać się drzewem tak długo, jak ono żyje, tylko przez czas, kiedy sam żyje. Czy to jest sprawiedliwe?

Oszalała. Szuka jakiejś wydumanej sprawiedliwości. A niby czym mierzyć: sprawiedliwość, prawdę, moc miłości, a nawet sumienie… czym i jak?

To może Ona nie ma duszy, serca, sumienia i kochać nie potrafi – bo gdzie ma szukać wzorców, które może nie powstały?

Znowu noc… W kątach pokoju czają się: bezgłos i niedostrzeżona pajęczyna.

Teraz powinna zamknąć myśli w amforze wyciszenia. Nie da rady. Naczynie nie ma korka, a lak…

Więc przytuli ten swój dziwny świat i będzie się targować ze snem. On skąpy ostatnio. Zostanie z Nią najdalej do trzeciej. Potem? A po co to teraz o tym myśleć, kiedy dostała receptę na spokój. Tylko, że na tym świecie nie ma apteki, w której taki lek mogłaby kupić.

.

R., 04.04.2012