Może skręcą

Psy, z braku innego zajęcia,

zza płotów szczerzą kły,

szczekają na przechodniów.

Może i im żal września,

który już się nie powtórzy?

Południowe słońce dociepla dzień.

Nad Zatoką wciąż przechadzają się ci,

którzy przyjechali pobyć

choć chwilę między wodą a niebem.

Popatrzeć w błękity. Posłuchać

o czym rozprawiają nadlatujące mewy.

Marzyć, że kiedyś

będą szli brzegiem we dwoje.

Deptakiem podążają młodzi z dzieciarnią.

Przez wydmy swoje deski

ciągną do wody opakowani „pianką”,

im nie chce się myśleć,

wiedzieć, że po wydmach…

Nie ma muszelek.

Piasek obojętnie usuwa się spod nóg.

Nad domami przeleciały aż dwa

klucze dzikich kaczek.

Dziwne, bo nie kierowały się na południe

tylko na zachód. Może później skręcą…

W dobrej widoczności

nietrudno wypatrzyć nitkę Półwyspu,

na jego końcu Hel,

przerzucić myśli na otwarte morze,

dalej posłać wspomnienia,

aż na Wyspę. Straconą na zawsze.

Że śni się, że staje w oczach, że wciąż

wołają echa dni fiordom oddanych – Ona

może powtarzać albo milczeć.

Częściej nic nie mówi.

Tylko że tam nadal o tej porze rudzieją

dzikie wrzosy i trawy - a ostrogowe głazy,

jak wiedźmy, wabią fale

żeby podbiegając - się roztrzaskiwały

o skaliste brzegi, albo łagodnie

docierały tam, gdzie drobniejsze kamienie

pozwalają im rozlać się leniwie...

Mówią Jej – nie można

żyć wspomnieniami.

Najważniejsza jest przyszłość.

Niech zapewniają…

Przyszłości nie zna. Nikt nie odgadnie…

Wyspa wypełniła Jej żyły,

przemieszała się z krwią.

Wszczepiła chorobę tęsknoty. I strach.

Boi się, bo wie, że walka z czasem

jest bez sensu - zaczął spadać,

pędzić jak wodospad

w porze ulewnego deszczu.

Jest coraz starsza, a on bezduszny.

Nad Zatoką owiał Ją tamten wiatr…